De baby in Nora is weg. Geruisloos vertrokken met de noorderzon. Als toeschouwers van een verdwijntruc blijven Gerd en ik verbaasd achter. We wisten dat het zou gebeuren. We waren erop voorbereid. ‘Ze groeit zo snel’, zei ik nog, en ‘Straks is ze een peuter’.Toch heb ik het gemist, het grote moment. De nacht dat ze ging slapen als baby en wakker werd als…minimensje. Met een vastberaden blik en efficiënte handjes. Met een nekje en een hoofdje haar. Hoe kan dat nu ? Ik ben nochtans blijven kijken.
No comments:
Post a Comment