Bij de opsomming van wat Nora doet, in de vorige post, ben ik huilen glad vergeten te vermelden. Vreemd. Het is niet dat onze dochter nooit weent. Tijdens haar tweede levensmaand huilde ze zelfs heel vaak. Last van reflux, luidde het bij de kinderarts. Sinds we haar dagelijks een siroop geven met de afgrijselijke naam Zantac, is Boorke veel rustiger. Maar ook nu vloeien natuurlijk nog geregeld traantjes. En àls ze weent, doet ze het goed. Bijkbaar vind ik die huilbuien dan toch niet overheersend... Dat blijkt ook uit onze foto's. Ik heb lang moeten zoeken naar één van een huilende Nora. Zoals volwassenen wordt ook een baby blijkbaar meestal gefotografeerd wanneer hij aan het lachen is. Of beter: niet aan het huilen (een vluchtige babylach is moeilijk vast te leggen). Dat leidt tot niet erg realistische albums. Stapels foto's van schijnbaar stille baby's. De enige huilfoto die ik vond, is deze. Genomen in het ziekenhuis, vlak vóór ons vertrek naar huis. Het wenen was toen voor ons wellicht nog een exotische nieuwigheid...
No comments:
Post a Comment