Lucky lips

Gezocht: Nora's onderlip.
Laatst gezien: enkele dagen geleden, precies onder haar bovenlip.
Verdachte: kalend mannetje van ongeveer 62 centimeter groot.
Beloning: dikke zoen van Nora, mét twee lippen uiteraard.

Tandpastaglimlach

"Ondanks alle pogingen van de Britse premier Tony Blair om Amerikaanse politieke kneepjes onder de knie te krijgen, kan ook hij zijn afkomst niet verbergen. Dat komt door zijn typisch Britse glimlach. Britten trekken hun lippen achteruit en opwaarts en tonen zo hun tanden. Amerikanen halen hun lippen uit elkaar en spreiden hun mond. President Bush heeft een 'voorbeeldige' Amerikaanse glimlach."

En Nora ? Brits zonder tanden, als je het mij vraagt...

Bron: Het Nieuwsblad ("Uw lach zegt wie u bent")

Paparazzi

Stand-up comedy. Deel 2.

Oké, rechtstaan kan Nora dus nog niet. Maar optillen hoeft ook weer niet. Met haar voetjes duwt ze zich krachtig af, haar mollige beentjes gestrekt. Soms horen er molenwiekende armen bij. Bijna altijd een triomfantelijke blik. Zo kan onze dochter momenteel overal worden neergepoot. Op de zetel, de kast, de tafel, ... Decoratief, dat wel. Maar niet zo handig. Heeft iemand een sokkeltje ?

Sunny side up

- Nora is voor op haar leeftijd.
- Echt waar ? Wat doet ze dan ?
- Rechtstaan.
- Wat ? Alleen ?
- Nee zeg. Ze is pas vier maand.
- Dus je houdt haar handjes vast ?
- Een beetje. Eerder haar armpjes.
- En dan blijft ze zelf op haar beentjes staan ?
- Euh ja.
- Als je haar armpjes een beetje vasthoudt ?
- En haar lijfje.
- Dat is nog altijd knap.
- Een beetje optillen ook.
- Dus eigenlijk houd je haar gewoon in de lucht terwijl haar voetjes de grond raken ?
- Ja.
- ...

Poppemie

Welke van de twee zou Nora kiezen ? Later, bedoel ik. Zelf moet ik niet twijfelen : de bovenste. Nu, tenminste. Liever een leuke ouderwetse lappenpop dan hard plastiek. Maar als kind ? Ik ben er niet zo zeker van...

Circuskunstjes

De vaardigheden die Nora nog moet leren, zijn niet te tellen. De ene al belangrijker dan de andere. Op één kunstje zaten Gerd en ik al lang te wachten. Eindelijk is het zover : Noortje houdt haar eigen voetjes vast ! Levensnoodzakelijk kan je die handigheid niet noemen. In hachelijke situaties zal ze niet veel helpen. Heeft de natuur zich vergist ? Nee hoor. Haar nieuwe behendigheid levert Nora wel degelijk iets op. Wij vinden het namelijk vrágen om knuffels. En zo hebben zelfs de schijnbaar meest zinloze trucjes van onze dochter toch nog enig nut.

Doe die dada

Wat in de vorige post staat, moet worden rechtgezet.

"...beginnen alle baby’s vanaf twee à drie maanden te “tateren”. Daarbij maken ze alle klanken die een mens met de mond maar kan maken, ook die welke niet in de uiteindelijke eigen moedertaal voorkomen. Tussen zeven en tien maanden vallen de klanken die het kind in de moedertaal nooit hoort, langzaam af. Het kind gaat “brabbelen” in klanken die bij de moedertaal horen."

Bron: kind en gezin

Een vreemde vaststelling: Chinese en Chileense baby's spreken precies dezelfde taal als onze Nora... Betekent dat dan niet dat ze elkaar kunnen begrijpen ?!

Draaiding

Boven Nora's wieg hangt een mobiel. Hij maakt geen muziek en beweegt alleen als je hem een duw geeft. Maar zij vond hem meteen fantastisch. Eerst om naar te kijken. Sinds enkele weken ook om mee te praten. Al zegt het ding niet veel terug. Het kan vooral goed luisteren. Wie een geheim tracht op te vangen, komt bedrogen uit. Boorke spreekt een taal die alleen zij begrijpt... En de mobiel natuurlijk.

Boekenwurmpje

Aan huis gekluisterd, zat er niks anders op dan wat te lezen...

Verkouden

Noortje is verkouden. Voor het eerst, maar niet voor het laatst. Zoveel is zeker. Tijdens hun eerste levensjaren lijken de meeste kindjes bijna voortdurend verkouden. Eén lange oorlog tegen slijmpjes, hoestjes en snottebellen. Onze wapens zijn beperkt. Met niet veel meer dan zakdoekjes, drupjes en siroopjes trekken wij ten strijde. Het blijft behelpen. Maar de tijd tikt in ons voordeel. Dus wachten wij af tot de vijand zich gewonnen geeft. Voor even dan toch. Met een wapenstilstand zijn wij voorlopig al tevreden.

Victor

Nora vraagt, of beter eist veel aandacht. En elke knuffel voor haar is één minder voor Victor. Geen kat die nog naar hem kijkt. Een beetje zielig is het. Rustig wacht hij af, blij met elke aai die wij hem geven. Tijd hééft hij. Noor verwaardigt hem met geen blik. Maar hij houdt haar nauwlettend in de gaten. En ik hem...

Mama

Of ik me nu al echt mama voel, vroeg Gerd enkele dagen geleden. Ja. Al was het maar omdat ze me in Nora's kribbe steevast begroeten met "Dag mama !". Het moedergevoel was er niet meteen na Nora's geboorte. Het vereiste meer dan een zwangerschap en een bevalling. Meer zelfs dan het vasthouden van een pasgeboren baby. Het groeide geleidelijk en begon met Nora's glimlach. Haar klein teken van herkenning deed meer dan wekenlang verzorgen.

My funny valentine

Hij is begonnen, de orale fase. Nora steekt alles in haar mondje. Hapt wildenthousiast om zich heen. Is er niks binnen mondbereik, dan helpen de handjes ... een handje. Eénmaal in de mond, valt het duidelijk tegen. Het zopas nog felbegeerde voorwerp wordt neergelegd. Eventjes kijkt Noortje verslagen. Om er vervolgens met nieuwe moed weer haar tandvlees in te zetten.

Zeven data...

om in het oog te houden ! De vroegste binnen veertien dagen, de laatste binnen enkele maanden.
Astrid, Annelies, Veerle, Lieselot, Inge, Sofie en Kim: geniet van jullie dikke buiken ! Ze lopen op hun laatste beentjes... ;-)

Temperament

In welke mate kan je van een jonge baby al zijn karaktertje herkennen ? Hem eigenzinnig of meegaand, verlegen of brutaal noemen ? Alle baby's zijn toch precies hetzelfde ? Ongeduldig als ze honger hebben, lastig als ze moe zijn, blij als je met ze speelt...
Van Nora was volgens Gerd en ik al in haar eerste levensmaanden duidelijk dat ze temperament had. "Kijk eens hoe hard ze kan huilen ! Ze weet wat ze wil, onze dochter !"
Nog altijd ben ik ervan overtuigd dat ons Noortje niet in de categorie rustige kindjes valt. Maar die zogenoemde vroege uitingen van temperament ? Die waren volgens mij - achteraf gezien - eerder het gevolg van brandend maagzuur dan van persoonlijkheid...

Zoek de zeven verschillen

Batman

Badman

Bevallingsverlof from hell

Deel 1. De supermarkt

Anderhalf uurtje de tijd hebben om boodschappen te doen vóórdat het tijd is voor de volgende borstvoeding. Denken dat dit ruimschoots voldoende is (je gaat toch alleen voor pampers en een paar andere babydingen). Geen parking vinden bij de plaatsen voorbehouden voor moeder en baby dus een heel eind zeulen naar de winkelkarretjes, bak leeggoed in de ene hand, maxi cosi in de andere, om later vast te stellen dat in de hele winkel geen andere mama met baby te bespeuren is. Twijfelen of het binnen niet te warm is voor een mutsje-sjaaltje-jasje-dekentje. Besluiten dat het dat wel is met uitzondering van de koelafdeling en de afdeling groeten en fruit dus voortdurend jasje en dekentje open- en toeritsen, tot je het er zelf snikheet van krijgt. Aan vijf verschillende geïnteresseerden vertellen hoe oud je dochtertje is en hoe ze heet. Tijdens de bewonderende blikken en commentaren uit beleefdheid stilstaan vooraleer verder te winkelen. Vaststellen dat er precies elf artikelen in je winkelkarretje liggen zodat je niet mag betalen aan de snelkassa maar moet aanschuiven bij de lange rij wachtenden aan één van de andere weinige kassa's die open zijn (het is een weekdag, wat dacht je ?). Wanhopig proberen je intussen hongerige en dus krijsende baby te troosten. Achtereenvolgens in een zo snel mogelijk tempo: je verontschuldigen bij de kassierster en de mensen in de rij achter je, je happy days kaart zoeken, de spullen op de lopende band leggen, ze in draagtassen steken, de maxi cosi van de winkelkar halen, de tassen in de winkelkar, de maxi cosi erop zetten, je bankkaart zoeken, de vervaarlijk wankelende maxi cosi opnieuw vastzetten, ditmaal stevig, je bankkaart verder zoeken, hem vinden en in het betaaltoestel schuiven, je nog steeds huilende baby sussen (tevergeefs) en je pincode intikken. Blij zijn dat de verlossende pieptoon klinkt. Zwetend de winkel verlaten, jezelf bemoedigend toesprekend dat het nog wel meeviel ("Zo gaat het bij alle jonge mama's..."). Ten slotte bij het overladen van de hele rimram van het karretje naar de auto vaststellen dat je de luierzalf vergeten bent. Beseffen dat je het volgende week allemaal nog eens mag doen...

Foto

We waren toen aan zee
maar ik weet er niets
meer van, wel weet ik
hoe mijn vader me omhoog
gooide en later weer opving.

Dat moment dat moeder
in de camera ving :
Vader ik kom, ik kom
ik zweef in de lucht
boven zee als een vliegtuig.

Mijn armen gespreid
ik wist zeker: hij vangt me op
de verrukking, de angst ook
mijn voeten gestrekt
juichend maar zonder geluid.


Remko Ekkers

My baby... just cries for me

Bij de opsomming van wat Nora doet, in de vorige post, ben ik huilen glad vergeten te vermelden. Vreemd. Het is niet dat onze dochter nooit weent. Tijdens haar tweede levensmaand huilde ze zelfs heel vaak. Last van reflux, luidde het bij de kinderarts. Sinds we haar dagelijks een siroop geven met de afgrijselijke naam Zantac, is Boorke veel rustiger. Maar ook nu vloeien natuurlijk nog geregeld traantjes. En àls ze weent, doet ze het goed. Bijkbaar vind ik die huilbuien dan toch niet overheersend... Dat blijkt ook uit onze foto's. Ik heb lang moeten zoeken naar één van een huilende Nora. Zoals volwassenen wordt ook een baby blijkbaar meestal gefotografeerd wanneer hij aan het lachen is. Of beter: niet aan het huilen (een vluchtige babylach is moeilijk vast te leggen). Dat leidt tot niet erg realistische albums. Stapels foto's van schijnbaar stille baby's. De enige huilfoto die ik vond, is deze. Genomen in het ziekenhuis, vlak vóór ons vertrek naar huis. Het wenen was toen voor ons wellicht nog een exotische nieuwigheid...

It's a small world after all

Nora doet alles vol overgave. Drinken, slapen, grijpen, geeuwen, lachen, hikken, boeren,... ze houdt zich niet in, geeft alles wat ze heeft. Op dat moment bestaat er voor haar niets anders. Dat is zo leuk aan haar (en aan alle baby's natuurlijk). Je staat stil bij de kleine dingen die ze doet. Ze doét geen andere dingen dan kleine. Ze zijn haar volledige wereld. En wanneer wij haar weer eens observeren ook even de onze...

Slaap

Als je mij een jaar geleden had gezegd dat ik zo weinig zou slapen als de afgelopen drie maanden, ik zou gedacht hebben dat ik er als een zombie zou bijlopen. Nochtans valt dat nogal mee. Nee, het is niet leuk om op te staan om 6 uur 's ochtends. Nog minder om 4 of 5 uur. Maar het cliché is waar. Als ik Nora zie lachen als ik aan haar bedje sta, is het de moeite waard. Gisteren vertelde een collega dat ze kon slapen tot 7 u 45. Ik was niet eens jaloers. Ja, er bestaat een prijs voor het prille ouderschap. Die betaalt Nora echter in mijn plaats, elke ochtend en met de glimlach. Letterlijk !

Wasda ?

Bigfoot

Nora heeft grote voeten en lange tenen. Dat zei de kinderarts al bij haar eerste onderzoek in het ziekenhuis. Die heeft ze van de mama zegt Gerd. Ik vrees het ook. Zelf vindt ze die voeten meestal niet zo interessant. Maar soms lijkt zelfs zij erdoor gebiologeerd...

Onderweg

Ons meisje heeft meer vervoersmiddelen dan plaatsen om heen te gaan, meer meubeltjes om op of in te liggen of zitten dan er uurtjes per dag zijn waarop ze daar zin in heeft. Je vraagt je af hoe er generaties lang baby's werden (en worden) grootgebracht zonder al die spullen. Niet alle dingen mogen meteen worden gebruikt. Elk voorwerp is bestemd voor een ander tijdstip van de dag, maar ook voor een ander tijdstip in haar prille leventje. Sinds kort is er op spullenvlak een nieuwe mijlpaal bereikt. Nora mag omgekeerd in haar draagzak. (Jonge) ouders weten meteen wat ik bedoel. Nee, niet ondersteboven. Maar met haar gezichtje naar de wereld in de plaats van naar een zwarte vlek - het lichaam van mama of papa. Gerd en ik wisten meteen dat dit iets voor ons Boorke was. Eindelijk kijken naar buiten. Dit weekend gingen we zo voor het eerst naar de stad. Het was een succes. Nora wist niet waar eerst gekeken. Al gauw werd ze moe en vielen haar oogjes dicht. En zo veranderde haar uitzicht toch weer in een zwarte vlek...

Grijpen

Nora heeft ontdekt hoe ze kan grijpen. Althans, dat zeggen Gerd en ik trots aan wie het horen wil. Een ander zou het wellicht eerder omschrijven als het botsen van haar handjes tegen allerlei voorwerpen. Dat heeft voor- en nadelen. Het voordeel is dat ze nu zichzelf eventjes kan bezighouden. Ze slaat tegen haar speelgoed dat het een lieve lust is. Het nadeel is dat ze vaak per ongeluk haar duimpje door de ring van haar tut haakt. Waardoor die tut in haar handje en niet meer in haar mondje zit. Het vervolg laat zich raden... Die tut terugstoppen is momenteel een avondvullende bezigheid. Geen enkel tv-programma kijken wij uit. Ach, die tv. Onze dochter kan grijpen !