Inès

Er zit een nieuw jong in het nest. Het heet Inès. (Vergeet het accentje niet, met een zus als de hare moet je je aanwezigheid beklemtonen). Over het piepkuiken kan voorlopig weinig worden gezegd, het moet zijn pluimen nog verdienen. Hoogstens kan worden vermeld dat het klein is en…haast onophoudelijk piept, wat zijn nestgenoten geregeld de boom in jaagt.
De dag dat Inès geboren werd, kregen wij nog een nieuw kind. Een vreemde vogel, die wij Noortje pleegden te noemen, maar toch duidelijk eerder een Nora is. Een koekoeksjong, dat gigantische kleren blijkt te dragen en ’s nachts lachwekkend grote pampers. Dat ineens schijnbaar honderd kilo weegt, maar daarin geen bezwaar ziet opnieuw veel op de arm te willen, liefst met fopspeen in de snavel. En dat, wanneer het kleinste jong wordt gevoederd, ook telkens hongerig om aandacht vraagt.
Vandaag verlies ik daarbij (niet zeer moederkloekachtig) mijn geduld en vertel het reuzenkind dat het flink moet zijn, want kijk eens hoe groot het al is !
Boos rent het weg en valt - je zal het altijd zien - ongelukkig op zijn knie.
'Doet het nog pijn ?', vraag ik schuldbewust, nadat een pleister is gehaald en traantjes zijn gedroogd.
'Nee', zegt het reuzenkind dapper, 'de pijn zit nu onder de plakker'.
En met mijn neus tussen zijn veertjes bedenk ik hoe heel erg klein het reuzenkind wel is.