Vaudeville

Ik weet hoe het zal gaan. Hoe ik het zal vragen, langs mijn neus weg. Alsof ik er nu plots aan denk. Alsof het niet hoeft, maar wel leuk zou zijn. Ik weet hoe haar blik zal veranderen. Omdat ze het weet. Dat het wél hoeft en wel nu. Ik weet precies hoe schuin ze haar hoofdje zal houden en dat ze zal doen of ze nadenkt. Zij kent mijn bang afwachtende gezicht, ik haar onverbiddelijke antwoord. En pas als ik heel zielig zal kijken, zal dat haar teken zijn. Het teken om mij dan toch, met overdreven getuite lippen, een belachelijk natte zoen te geven.