Eén jaar !

Speeltijd

Leve papa !

Kattenkwaad

Slabbetjesoorlog

Nora Newton

Van fysica of chemie hebben Gerd en ik geen kaas gegeten, maar ons meisje des te meer. Zij heeft een echte neus voor wetenschappen. Met engelengeduld - waarvan al evenmin duidelijk is van wie ze het heeft - voert ze de meest uiteenlopende experimenten uit. Toegegeven, haar methodes zijn rudimentair, maar de resultaten van haar onderzoeken des te betrouwbaarder. Herhaling is het geheim, dat weet iedereen. Ook Nora.

Momenteel test zij de zwaartekracht. De hypothese dat die alles naar beneden trekt, was dringend aan beproeving toe. En dus valt ze. Verliest haar evenwicht terwijl ze zich optrekt aan de salontafel. Kukelt zomaar om bij het kruipen. Valt ze in bad en in bed, tegen stoelen en kasten, achter- en voorwaarts. Blauwe plekken zijn een kleine prijs voor wetenschappelijk inzicht.

Haar bevindingen ? Voorlopig lijkt de theorie te kloppen. Maar iets zegt mij dat dit nog geen eindconclusie is...

Kleine dirigent

Marc groet 's morgens de dingen, Nora wijst ernaar. Niet alleen 's morgens overigens, ook 's middags en 's avonds. Alles verdient een vingertje. De fietser op straat en de poes in de tuin. Maar ook het stofje op de grond en de kras in de tafel. Het vingertje heeft dus veel werk. Het zwiept heen en weer als een op hol geslagen dirigeerstokje. Van boven naar onder, van links naar rechts. Wij kijken. Onze hoofden draaien alle kanten op. We roepen 'oh !' en 'ah !' alsof we voor het eerst een fietser of een stofje zien. Dat is niet zo. Maar beter kijken dan vroeger, doen we in elk geval wel.