Madame Non

De laatste tijd hoor ik mezelf steeds vaker 'nee' zeggen. Vroeger zei ik minstens even vaak 'ja' als 'nee.' Nu dus niet meer. Nee ! Er hoort een irritant, opgestoken vingertje bij, een strenge blik en een schuddend hoofd. Daarna volgt steevast een 'Mag niet !'. Voor het geval 'nee' alleen niet duidelijk genoeg zou zijn. Die 'mag niet' moet heel nadrukkelijk worden uitgesproken. Mág niét. Er-ger-lijk. Maar het moet. Het moét. Als ik het niet doe, leert ze het niet. Dan vallen dingen op haar hoofd. Zoals het lampje op de kast omdat ze aan het snoer trekt. Dan wriemelt ze bij het aankleden zo erg dat ze van de tafel kronkelt en naar beneden dondert. Dan haalt ze de boterhammen met haar handje uit haar mond, kokhalzend omdat een vinger te ver in haar keel ging. Nee dus. Nee-nee-nee ! Nora zelf lijkt het niet erg te vinden. Soms applaudisseert ze me zelfs bemoedigend toe. Meestal begint ook zij met haar hoofdje te schudden. Misschien heeft ze de boodschap begrepen. Misschien heeft ze medelijden. Ik vind het in elk geval best gezellig. Zit ik tenminste niet in mijn eentje negatief te wezen. Dan liever nee met twee !