Nora is bijna tien maanden. Tien maanden, het is niet bepaald een eeuwigheid. Toch kan ik me soms amper herinneren hoe het vóór haar was. Is dat niet gek ? Járen vóór haar geboorte, slechts enkele maanden erna en toch lijkt het ergens alsof ze er altijd is geweest. Alsof er nooit wat is veranderd.
Ik wéét natuurlijk nog wel hoe het met zijn tweetjes was. 's Avonds beslissen nog diezelfde avond de stad in te gaan: cinemaatje, etentje. Ergens blijven plakken, onverwacht. Opstaan tien minuten na de wekkertoon, dan op een half uurtje klaar voor het werk. Uitslapen in het weekend. Nu is de wekker werkloos en heeft de kalender het ongewoon druk.
Op niet vooraf geplande en zwoele zomeravonden zou ik het nog weleens missen, het verlies aan impulsiviteit. Maar de meeste dagen sta ik er niet eens meer bij stil. Omdat ik het leven met Nora al zo gewoon ben. Omdat ik weet dat ze boven rozig in haar bedje ligt. En, eerlijk is eerlijk, simpelweg ook wel een beetje omdat deze zomer nu eenmaal hopeloos en verschrikkelijk Belgisch is.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment